Jarenlang heeft ze tegen een sluipende ziekte gevochten. "Ik kon zelfs 2 kg eten in mezelf proppen"

Paulina Cywka "Wprost": Wanneer veranderde je relatie met eten? Waar begon het allemaal?

Aleksandra Dejewska* : In het begin dacht ik dat het allemaal begon toen ik een beugel kreeg. Het was aan het begin van de middelbare school en mijn gewicht daalde drastisch. Maar achteraf gezien weet ik dat het slechts een trigger was. Het begon allemaal veel eerder.

Al op de middelbare school was mijn zelfbeeld verstoord. Ik vond mezelf dik. Ik haatte mezelf. Ik accepteerde mezelf niet.

Je zou kunnen zeggen dat het allemaal begon lang voordat ik mijn beugel kreeg, een moment dat ik ooit beschouwde als het begin van mijn eetstoornis.

Waar komt deze zelfhaat en dit verstoorde lichaamsbeeld vandaan?

Er waren veel verschillende factoren die hieraan bijdroegen. Ik groeide op in een thuis vol spanningen en conflicten. Mijn ouders waren erg gefocust op het ruziemaken met elkaar. De rest verdween naar de achtergrond. In mijn huis ontbrak het mij totaal aan emotionele warmte en verbondenheid. Er werd voldaan aan de fysiologische behoeften, maar er werd niet veel aandacht besteed aan emotionele behoeften.

Er was geen enkele emotie te bekennen in mijn huis. Er was geen sprake van knuffelen, tederheid, etc. Daarom heeft niemand mij geleerd hoe ik met mijn emoties moest omgaan. Ik wist niet hoe ik ze moest beheersen of op een gepaste manier moest uiten.

Ik had geen ruimte om mijn boosheid of frustratie te uiten, en ik ben van nature een heel gevoelig persoon. Ik hield alles voor mezelf. Ik liet al mijn woede op mezelf los.

Mijn strijd tegen eetstoornissen begon in de jaren 2000. Dit was een tijd waarin afvallen ‘in’ was. Het was mode om jezelf met anderen te vergelijken – met beroemdheden, mensen die je kende uit films of op televisie. Dit had ook een grote invloed op mijn ontwikkeling, zelfbeeld en alle daaropvolgende beslissingen. Je zou kunnen zeggen dat mijn situatie door minstens meerdere factoren beïnvloed werd.

Dit waren de kleine bouwstenen waarmee ik uiteindelijk een vertekend zelfbeeld opbouwde.

Zou je kunnen zeggen dat deze verstoorde relatie met eten slechts het topje van de ijsberg is?

In zekere zin wel. In tegenstelling tot wat vaak wordt gedacht, ontstaan ​​eetstoornissen niet door de wens om dun te zijn of de angst om aan te komen. Er zit bijna altijd iets diepers achter. De behoefte aan acceptatie, erbij horen, nabijheid.

Hoe zag jouw verstoorde relatie met eten eruit?

Mijn relatie met eten verslechterde geleidelijk. Er waren veel factoren die het moeilijk maakten. En dit al vanaf de vroege kinderjaren. Mij ​​is nooit geleerd om respect te hebben voor het gevoel van volheid.

Mijn grootmoeder, die mij een tijdje heeft opgevoed, vond dat een kind geen honger mag hebben. Daarom moest altijd alles van het bord verdwijnen. Ik kon er niets op laten liggen. Ik had te veel gegeten.

Na verloop van tijd begon ik mijn humeur te verbeteren door middel van eten. Toen ik op de middelbare school zat, begonnen de eerste hongerstakingen, dieetbeperkingen en diëten, waar ik me niet aan kon houden. Mijn relatie met eten werd steeds slechter. Op een gegeven moment bereikte ik het uiterste.

Dat is?